Rozluznij Sie

Wycinek z lokalnej gazety:
NIEZNANY ZÂŁOWIESZCZY MORDERCA

DALEJ NA WOLNOÂŚCI.


Po tygodniach niewyjaœnionych zabójstw, groŸny i tajemniczy morderca wci¹¿ powiêksza liczbê swoich ofiar. Znaleziono jednak m³odego ch³opca, który twierdzi, ¿e prze¿y³ atak zabójcy i odwa¿nie opowiada swoj¹ historiê...

,,Mia³em z³y sen i obudzi³em siê w œrodku nocy." mówi ch³opiec. ,,Zauwa¿y³em, ¿e z jakiegoœ powodu okno by³o otwarte, chocia¿ pamiêtam, ¿e zamyka³em je, zanim po³o¿y³em siê spaÌ. Wsta³em wiêc z ³ó¿ka, ¿eby je zamkn¹Ì ponownie. W koùcu wgramoli³em siê z powrotem pod ko³drê i próbowa³em zasn¹Ì. To w³aœnie wtedy ogarnê³o mnie dziwne uczucie, jakby ktoœ mnie obserwowa³. Otworzy³em oczy i o ma³o nie wyskoczy³em z ³ó¿ka. Tam, w ma³ym strumieniu œwiat³a wpadaj¹cym spomiêdzy zas³on, zobaczy³em parê oczu.

To nie byÂły normalne oczy; te byÂły mroczne, zÂłowieszcze, otoczone czerniÂą… przeraÂżaÂły mnie. Ale wtedy ujrzaÂłem jego usta. DÂługi, straszliwy uÂśmiech sprawiÂł, Âże wszystkie wÂłosy stanĂŞÂły mi dĂŞba. PostaĂŚ staÂła tam, przeszywajÂąc mnie wzrokiem. Po chwili, ktĂłra zdawaĂŚ by siĂŞ mogÂła wiecznoÂściÂą, powiedziaÂł to... ProstÂą frazĂŞ, ale wypowiedzianÂą w sposĂłb, na ktĂłry byÂłoby staĂŚ tylko czÂłowieka ob³¹kanego.

Powiedzia³ "IdŸ spaÌ". Zacz¹³em krzyczeÌ, na co b³yskawicznie zareagowa³. Wyci¹gn¹³ nó¿ i wycelowa³ go w moje serce, wskakuj¹c na ³ó¿ko. Próbowa³em walczyÌ; kopa³em, bi³em, wykrêca³em siê, staraj¹c siê zrzuciÌ go z siebie. Wtedy do pokoju wbieg³ mój ojciec. Mê¿czyzna rzuci³ w jego stronê no¿em, trafiaj¹c go w ramiê. Ten szaleniec z pewnoœci¹ by go wykoùczy³, gdyby nie jeden z s¹siadów, który zaalarmowa³ policjê.

Policjanci wjechali na parking przed domem i pobiegli w stronĂŞ drzwi frontowych. MĂŞÂżczyzna odwrĂłciÂł siĂŞ i wybiegÂł na korytarz. UsÂłyszaÂłem trzask tÂłuczonego szkÂła. Kiedy wyszedÂłem ze swojego pokoju, zobaczyÂłem, Âże okno z tylnej czĂŞÂści domu zostaÂło rozbite. WyjrzaÂłem zza pozostaÂłej po nim ramy i patrzyÂłem za nim, jak znika w oddali. MogĂŞ powiedzieĂŚ wam tylko jedno, nigdy nie zapomnĂŞ jego twarzy. Te zimne, wrogie oczy i ten psychotyczny uÂśmiech. One nigdy nie opuszczÂą mojej gÂłowy."

Policja w dalszym ciÂągu szuka tego mĂŞÂżczyzny. JeÂśli zobaczysz kogokolwiek, kto pasuje do opisu w tej historii, jak najszybciej zgÂłoÂś to do najbliÂższej komendy policji.


Jeff i jego rodzina przeprowadzili siĂŞ do innego miasta. Jego ojciec dostaÂł premiĂŞ w pracy, wiĂŞc uznali, Âże lepiej bĂŞdzie im siĂŞ ÂżyÂło na jednym z tych "ekstrawaganckich" osiedli. Jeff ze swoim bratem Liu nie mogli narzekaĂŚ. Nowy, lepszy dom. Czego tu nie lubiĂŚ? WkrĂłtce po tym, jak siĂŞ wypakowali, zawitali do nich sÂąsiedzi.

"Witajcie!" powiedziaÂła kobieta. "Jestem Barbara, mieszkam w domu po drugiej stronie ulicy. Wraz z moim synkiem chcieliÂśmy siĂŞ z wami zapoznaĂŚ.” Barbara odwrĂłciÂła siĂŞ i zawoÂłaÂła swojego syna. "Billy, to sÂą nasi nowi sÂąsiedzi.". Billy przywitaÂł siĂŞ i pobiegÂł dalej bawiĂŚ siĂŞ na podwĂłrku.

"Có¿," powiedzia³a mama Jeffa, "jestem Margaret, to mój m¹¿ Peter, a to moi dwaj synowie, Jeff i Liu". Kiedy ju¿ siê wszyscy przywitali, Barbara zaprosi³a ich na przyjêcie urodzinowe jej syna. Jeff z bratem chcieli odmówiÌ, jednak ich matka wyprzedzi³a ich, mówi¹c, ¿e bardzo chcieliby pójœÌ. Kiedy Jeff z rodzin¹ skoùczyli siê rozpakowywaÌ, Jeff poszed³ do swojej matki.

"Mamo, dlaczego zgodziÂłaÂś siĂŞ na to przyjĂŞcie? JeÂśli jeszcze nie zauwaÂżyÂłaÂś,  nie jestem juÂż maÂłym, gÂłupim dzieckiem."

"Jeff…" rzekÂła jego matka, "Dopiero siĂŞ wprowadziliÂśmy; powinniÂśmy pokazaĂŚ, Âże chcemy spĂŞdzaĂŚ czas z naszymi sÂąsiadami, wiĂŞc idziemy na to przyjĂŞcie i koniec." Jeff chciaÂł mĂłwiĂŚ dalej, lecz przerwaÂł, bo wiedziaÂł, Âże nie ma nic do gadania, gdy mama coÂś zadecyduje.

Wszed³ po schodach do swojego pokoju, usiad³ na ³ó¿ku i przez pewien czas siedzia³ tak bezczynnie. A¿ w pewnym momencie ogarnê³o go dziwne uczucie. Nie by³ to ból, lecz po prostu... dziwne uczucie, lecz on je zignorowa³. Pomyœla³, ¿e to tylko dziwne uczucie. Us³ysza³ jak matka wo³a go, by wzi¹³ swoje rzeczy, wiêc poszed³ po nie na dó³.


NastĂŞpnego dnia Jeff zszedÂł na dó³, aby zjeœÌ Âśniadanie i przygotowaĂŚ siĂŞ do szkoÂły. Gdy jadÂł, znĂłw ogarnĂŞÂło go to dziwne uczucie, tylko tym razem byÂło silniejsze i powodowaÂło lekki bĂłl, lecz on ponownie je zignorowaÂł. Gdy Jeff i Liu zjedli Âśniadanie i przygotowali siĂŞ do szkoÂły, poszli na przystanek autobusowy. Gdy juÂż byli na przystanku i czekali na autobus nagle jakieÂś dziecko na deskorolce przeskoczyÂło nad nimi, centymetry nad ich gÂłowami. Obaj od razu odskoczyli. „Hej, co ty robisz?”.

Dziecko "wylÂądowaÂło" i obracajÂąc siĂŞ do nich, kopnĂŞÂło deskorolkĂŞ tak, aby mogÂło jÂą zÂłapaĂŚ w rĂŞce. Na oko ten dzieciak miaÂł z 12 lat, rok mÂłodszy od Jeffa. Ubrany byÂł w koszulkĂŞ marki Aeropostale i podarte, niebieskie jeansy.

"No, no, no. WyglÂąda na to, Âże mamy ÂświeÂże miĂŞso.". Nagle pojawiÂła siĂŞ dwĂłjka dzieciakĂłw, jeden byÂł bardzo chudy, a drugi ogromny. "Skoro jesteÂście tutaj nowi, chcielibyÂśmy siĂŞ wam przedstawiĂŚ. To jest Keith.". Jeff i Liu spojrzeli na chudego dzieciaka. MiaÂł tak gÂłupkowatÂą twarz, Âże moÂżna by od niego oczekiwaĂŚ pomocnikĂłw. "A to jest Troy". Spojrzeli na grubego dzieciaka. Mowa o wannie smalcu. Ten dzieciak wyglÂądaÂł jakby nigdy nie ĂŚwiczyÂł i chyba nie mĂłgÂł kucaĂŚ.

"I ja…" powiedziaÂł pierwszy dzieciak. "…jestem Randy. Skoro juÂż siĂŞ zapoznaliÂśmy, to wiedzcie, Âże dla kaÂżdego dzieciaka obowiÂązuje pewna cena. Chyba mnie rozumiecie?". Liu wstaÂł gotowy do walki, ale Randy z dwoma kumplami wyciÂągnĂŞli noÂże. "Tsk, tsk, tsk! MiaÂłem nadziejĂŞ, Âże bĂŞdziecie bardziej chĂŞtni do wspó³pracy, ale widzĂŞ, Âże musimy uÂżyĂŚ ciĂŞÂższych ÂśrodkĂłw.". Randy podszedÂł do Liu i wyciÂągn¹³ mu z kieszeni portfel. Jeffa znowu ogarnĂŞÂło to dziwne uczucie, tylko Âże teraz byÂło potĂŞÂżne, piekÂące. Jeff wstaÂł, ale Liu daÂł mu znaĂŚ, Âżeby usiadÂł, lecz Jeff to zignorowaÂł i podszedÂł do dzieciaka.

"PosÂłuchaj maÂły Âśmieciu, oddaj mojemu bratu portfel albo…!". Randy wÂłoÂżyÂł portfel Liu do swojej kieszeni i wyciÂągn¹³ z niej nó¿.

"Oh? I co zrobisz?" powiedziaÂł Randy, po czym Jeff daÂł mu pstryczka w nos. Randy chciaÂł uderzyĂŚ Jeff’a w twarz, lecz zanim to zrobiÂł, Jeff chwyciÂł jego piêœÌ i poÂłamaÂł mu nadgarstek. Gdy Randy darÂł siĂŞ wniebogÂłosy, Jeff wyrwaÂł nó¿ z jego dÂłoni. Troy i Keith prĂłbowali zaatakowaĂŚ go, lecz on byÂł zbyt szybki. PowaliÂł Randy'ego na ziemiĂŞ. Keith prawie zaatakowaÂł go, lecz on zd¹¿yÂł kucn¹Ì i wbiÂł nó¿ w ramiĂŞ Keith’a. Keith upuÂściÂł swĂłj nó¿ i upadÂł na ziemiĂŞ, krzyczÂąc. Troy sprĂłbowaÂł tego samego, lecz Jeff nawet nie potrzebowaÂł noÂża. UderzyÂł go prosto w brzuch. Troy wymiotujÂąc, osun¹³ siĂŞ na ziemiĂŞ, a Liu tylko patrzyÂł na Jeff'a z podziwem.

"Jeff, jak t-t-ty t..." tylko to Liu byÂł w stanie wypowiedzieĂŚ. Zobaczyli, Âże jedzie ich autobus i wiedzieli, Âże obwiniÂą ich za to wszystko, wiĂŞc zaczĂŞli biec ile siÂł w nogach. Kiedy biegli, odwrĂłcili siĂŞ i zauwaÂżyli, Âże kierowca autobusu podbiegÂł do Randy’ego i innych. Kiedy Jeff i Liu byli juÂż w szkole, nie mieli zamiaru powiedzieĂŚ, co siĂŞ staÂło. Tylko siedzieli na lekcjach i sÂłuchali. Liu myÂślaÂł, Âże Jeff po prostu pobiÂł kilku dzieciakĂłw, ale Jeff wiedziaÂł, Âże to byÂło coÂś wiĂŞcej. CoÂś... mrocznego. To dziwne uczucie, ktĂłre ogarnĂŞÂło Jeff’a, znikÂło, gdy kogoÂś krzywdziÂł. WiedziaÂł, Âże to okropnie brzmi, ale krzywdzÂąc kogoÂś, czuÂł siĂŞ taki szczĂŞÂśliwy, czuÂł, Âże to uczucie odchodzi i nie czuÂł go juÂż w szkole. Nawet, gdy szedÂł do domu blisko przystanku autobusowego i prawdopodobnie nigdy wiĂŞcej nie jeÂździÂł autobusem, czuÂł by siĂŞ szczĂŞÂśliwy. Kiedy wrĂłcili do domu, rodzice zapytali ich, jak min¹³ dzieĂą. Jeff odpowiedziaÂł nieco zÂłowrogim gÂłosem "To byÂł piĂŞkny dzieĂą.".

Nastêpnego ranka Jeff us³ysza³ pukanie do drzwi frontowych. Gdy zszed³ na dó³, zobaczy³ dwóch policjantów stoj¹cych w drzwiach. Jego matka spojrza³a na niego gniewnym wzrokiem.

"Jeff, panowie powiedzieli mi, Âże zaatakowaÂłeÂś troje dzieci. To nawet nie byÂła zwykÂła bĂłjka, oni byli dÂźgani. DÂźgani synu!". Wzrok Jeff'a powĂŞdrowaÂł na podÂłogĂŞ, pokazujÂąc matce, Âże to prawda.

"Mamo, ale oni pierwsi grozili nam noÂżami.".

"M³ody cz³owieku," powiedzia³ jeden z policjantów, "znaleŸliœmy troje dzieci dŸgniêtych, a jednego z obra¿eniami wewnêtrznymi. Mamy œwiadków, ¿e sprawca uciek³ z miejsca zbrodni. Wiêc co masz nam do powiedzenia?". Jeff wiedzia³, ¿e nie da siê wybrn¹Ì z tej sytuacji. Móg³ powiedzieÌ, ¿e on i Liu zostali zaatakowani, lecz nie by³o dowodów kto zacz¹³ bójkê. Nie mogli powiedzieÌ, ¿e uciekali, bo naprawdê tak by³o. Jeff nie móg³ obroniÌ ani siebie, ani Liu.

"Synu, zawoÂłaj swojego brata." Jeff nie mĂłgÂł tego zrobiĂŚ od pobicia tych dzieciakĂłw.

"Ale proszê pana, to by³em ja! To ja ich pobi³em. Liu próbowa³ mnie odci¹gn¹Ì, ale nie móg³ mnie powstrzymaÌ.". Policjanci spojrzeli na siebie i skinêli g³owami.

"No, to wyglÂąda na rok w wiĂŞzieniu...".

"Czekajcie!" krzykn¹³ Liu, trzymaj¹c w d³oni nó¿. Policjanci wyci¹gnêli broù i wycelowali w niego.

"To by³em ja! Ja ich pobi³em, mam na to dowody!". Liu podwin¹³ swoje rêkawy, odkrywaj¹c ró¿ne zadrapania i siniaki. Wygl¹da³y, jakby by³y po bójce.

"Najpierw od³ó¿ ten nó¿." powiedzia³ jeden z policjantów. Liu rzuci³ nó¿ na ziemiê, podniós³ rêce do góry i podszed³ do policjantów.

"Nie, Liu! PrzecieÂż to byÂłem ja! Ja to zrobiÂłem!". Po twarzy Jeff'a zaczĂŞÂły spÂływaĂŚ Âłzy.

"Ah, biedny braciszku. Próbujesz przyj¹Ì winê za coœ, co ja zrobi³em. WeŸcie mnie st¹d.". Policja zabra³a Liu do samochodu.

"Liu, powiedz im! Powiedz im! To ja pobiÂłem te dzieciaki!". Matka Jeffa poÂłoÂżyÂła rĂŞce na jego ramionach.

"Jeff, proszê ciê. Nie musisz k³amaÌ. Wiemy, ¿e to Liu. Przestaù ju¿.". Jeff móg³ tylko bezczynnie patrzeÌ na odje¿d¿aj¹cy radiowóz. Kilka minut póŸniej ojciec Jeff'a przyjecha³. Widzia³ twarz Jeff'a i wiedzia³, ¿e coœ jest nie tak.

"Synu, co siĂŞ staÂło?". Jeff nie mĂłgÂł nic powiedzieĂŚ z powodu pÂłaczu. Jego matka weszÂła z ojcem do domu, Âżeby opowiedzieĂŚ mu zÂłe nowiny. Jeff zostaÂł na podjeÂździe i pÂłakaÂł. Po jakiejÂś godzinie wrĂłciÂł do domu. WidziaÂł, Âże rodzice sÂą tak samo zszokowani, smutni jak i rozczarowani. Nie mĂłgÂł na nich patrzeĂŚ. WolaÂł nawet nie myÂśleĂŚ, co rodzice sÂądzÂą o Liu, podczas gdy to byÂła wina Jeff'a. W koĂącu poszedÂł spaĂŚ, majÂąc nadziejĂŞ, Âże choĂŚ na chwilĂŞ zapomni o caÂłej sprawie.


Dwa dni póŸniej, odk¹d wsadzili Liu za kratki, nie by³o od niego ¿adnych wieœci. Jeff nie mia³ znajomych do odwiedzenia. Nic tylko smutek i poczucie winy. A¿ do soboty, kiedy mama Jeff'a obudzi³a go z uœmiechniêt¹, s³oneczn¹ twarz¹.

"Jeff, dziÂś jest ten dzieĂą." powiedziaÂła jego matka, odsÂłaniajÂąc zasÂłony i wpuszczajÂąc ÂświatÂło do jego pokoju.

"J-jaki dzieù?" powiedzia³ w pó³œnie Jeff.

"Urodziny Billy'ego.". Po tych sÂłowach Jeff caÂłkowicie siĂŞ obudziÂł.

"Mamo, ty Âżartujesz, prawda? Nie myÂśl, Âże pĂłjdĂŞ na urodziny jakiegoÂś dziecka po tym, jak..." zrobiÂł dÂługÂą przerwĂŞ.

"Jeff, oboje wiemy co siê sta³o. To przyjêcie mo¿e sprawiÌ, ¿e na trochê zapomnimy o ca³ej sprawie. A teraz ubierz siê." powiedzia³a matka Jeff'a, po czym zesz³a na dó³, aby siê przygotowaÌ. Kiedy Jeff wreszcie zmusi³ siê, aby wstaÌ, wzi¹³ pierwsz¹ lepsz¹ koszulkê i parê jeansów i zszed³ na dó³. Zobaczy³, ¿e jego ojciec jest ubrany w garnitur, a jego matka w sukniê. Zdziwi³ siê, dlaczego ubrali siê w takie eleganckie rzeczy na imprezê jakiegoœ dzieciaka.


"Synu, to wszystko, w co siĂŞ ubierasz?" zapytaÂła mama Jeffa. "To lepsze niÂż takie eleganckie ubrania." powiedziaÂł Jeff. Jego matka zignorowaÂła wielkÂą chĂŞĂŚ, aby na niego nakrzyczeĂŚ i po prostu uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.

"Jeff, mo¿e jesteœmy za bardzo elegancko ubrani, ale mo¿e zrobimy na nich dobre wra¿enie." powiedzia³ ojciec Jeff'a. Jeff burkn¹³ coœ pod nosem i poszed³ do swojego pokoju.

"Ja nie mam ¿adnych takich "eleganckich" ubraù!" krzykn¹³ ze swojego pokoju.

"Po prostu weŸ coœ." powiedzia³a jego matka. Przejrza³ ca³¹ swoj¹ szafê w poszukiwaniu czegoœ eleganckiego. Znalaz³ czarne, dresowe spodnie, które ubiera³ na specjalne okazje i podkoszulkê. Nie móg³ znaleŸÌ koszulki, któr¹ móg³by za³o¿yÌ. Rozejrza³ siê, ale znalaz³ tylko koszule w paski i wzorki. Nic, co móg³by za³o¿yÌ z dresowymi spodniami. W koùcu znalaz³ bia³¹ bluzê z kapturem i w³o¿y³ j¹.

"Ty w tym idziesz?" powiedzieli razem jego rodzice. Jego matka spojrzaÂła na zegarek. "Nie ma czasu na przebieranki. ChodÂźmy juÂż." powiedziaÂła, po czym usÂłyszaÂła jak Jeff z ojcem wychodzÂą z domu. Razem przeszli przez ulicĂŞ do domu Barbary i Billy'ego. Zapukali i ukazaÂła im siĂŞ Barbara, zupeÂłnie jak rodzice Jeff'a, przesadnie ubrana. Gdy weszli do domu zobaczyli, Âże tam sÂą tylko doroÂśli. ÂŻadnych dzieci.

"Dzieci sÂą na podwĂłrku. Jeff, co ty na to, ÂżebyÂś poszedÂł je poznaĂŚ?" powiedziaÂła Barbara.


Jeff wyszedÂł na podwĂłrko i zobaczyÂł, Âże byÂło tam peÂłno dzieci. Wszyscy biegali w dziwacznych, kowbojskich strojach, strzelajÂąc do siebie z plastikowych pistolecikĂłw. Nagle do Jeff'a podbiegÂł dzieciak, wrĂŞczajÂąc mu pistolecik i kapelusz.

"CzeœÌ, chcesz siê pobawiÌ?" powiedzia³.

"Eee, nie. Jestem za stary na takie rzeczy" powiedziaÂł Jeff. Dziecko spojrzaÂło na niego minÂą proszÂącego szczeniaka.

"Proszê?" powiedzia³o dziecko. "No dobra." powiedzia³ Jeff. Za³o¿y³ kapelusz, wzi¹³ pistolecik i zacz¹³ "strzelaÌ" do innych dzieci. Na pocz¹tku wydawa³o mu siê to bezsensowne, ale po chwili wydawa³o mu siê nawet trochê fajne. Mo¿e to nie by³o "cool", ale to by³ pierwszy raz, kiedy choÌ na chwilê zapomnia³ o Liu. Jeff bawi³ siê tak, a¿ us³ysza³ dziwaczny dŸwiêk. DŸwiêk je¿d¿¹cej deskorolki. Po chwili Randy, Troy i Keith przeskoczyli ogrodzenie na swoich deskorolkach. Jeff upuœci³ swój plastikowy pistolet i zrzuci³ kapelusz. Randy patrzy³ na Jeff'a z nienawiœci¹ w oczach.

"Witaj, Jeff" powiedziaÂł Randy. "Mamy parĂŞ niedokoĂączonych spraw.". Jeff zobaczyÂł, Âże Randy ma posiniaczonÂą twarz."TeÂż tak myÂślĂŞ. ZajebiĂŞ ciĂŞ, za to, Âże wpakowaÂłeÂś mojego brata za kratki.”.

Randy zdenerwowa³ siê. "Oh, bardzo œmieszne, wiesz, ¿e ja i tak wygram. Mo¿e skopa³eœ nam ty³ki kiedyœ, ale nie dzisiaj." powiedzia³ Randy, po czym ruszy³ na Jeff'a. Obaj upadli na ziemiê. Randy uderzy³ Jeffa w nos, a Jeff z³apa³ go za uszy i przy³o¿y³ mu "z g³ówki", odpychaj¹c go od siebie. Po chwili wstali na nogi. Dzieci krzycza³y, a rodzice wybiegali z domu. Troy i Keith wyci¹gnêli z kieszeni pistolety.

"Niech nikt nie przerywa, bo polec¹ flaki!" powiedzieli. Randy wyci¹gn¹³ nó¿ i wbi³ go w ramiê Jeffa.

Jeff wydarÂł siĂŞ wniebogÂłosy i upadÂł na kolana. Randy bezlitoÂśnie kopaÂł go w twarz. Po trzech kopach Jeff chwyciÂł nogĂŞ Randy'ego i przekrĂŞciÂł jÂą, co spowodowaÂło, Âże upadÂł na ziemiĂŞ. Jeff wstaÂł i poszedÂł w kierunku tylnych drzwi. Troy chwyciÂł go.

"Potrzebujesz pomocy?". Chwyci³ Jeffa za ko³nierz i przerzuci³ go przez drzwi. Gdy Jeff próbowa³ wstaÌ, Randy powali³ go na ziemiê, i kopa³ go tak d³ugo, a¿ zacz¹³ kas³aÌ krwi¹.

"No dawaj Jeff! Walcz ze mn¹!". Przeci¹gn¹³ Jeff'a do kuchni. Randy widz¹c butelkê wódki na stole, roztrzaska³ j¹ na g³owie Jeff'a.

"Walcz!". Randy przeci¹gn¹³ Jeff'a do salonu.

"No dalej Jeff! Spójrz na mnie!". Jeff podniós³ wzrok. Jego twarz by³a ca³a zakrwawiona. "To ja wpakowa³em twojego brata za kratki! A ty bêdziesz siedzia³ i pozwolisz mu tam gniÌ przez ca³y rok! Powinieneœ siê wstydziÌ!". Jeff zacz¹³ siê podnosiÌ.

"Oh, wreszcie zacz¹³eœ siê podnosiÌ.". Jeff ju¿ wsta³. Na jego twarzy by³a krew i wódka. Znowu dozna³ tego dziwnego uczucia, ale wczeœniej nie by³o tak silne. "Wreszcie. Wsta³!" krzykn¹³ Randy i pobieg³ z zamiarem zaatakowania Jeffa. To wtedy to siê zdarzy³o. Coœ w Jeffie pêk³o. Jego psychika zosta³a ca³kowicie zniszczona, racjonalne myœlenie znik³o. Jedyne, co teraz potrafi³, to zabijaÌ. Chwyci³ Randy'ego i z du¿¹ si³¹ rzuci³ nim o ziemiê. Stan¹³ nad nim i z ogromn¹ si³¹ uderzy³ go prosto w serce, które siê zatrzyma³o. Kiedy Randy próbowa³ z³apaÌ oddech, Jeff bi³ go. Cios za ciosem. Krew tryska³a z jego cia³a, a¿ z³apa³ ostatni oddech i umar³.

KaÂżdy teraz patrzyÂł na Jeffa. Rodzice, pÂłaczÂące dzieci, nawet Troy i Keith, ktĂłrzy niewiele myÂślÂąc, wycelowali bronie w Jeffa. Jeff widzÂąc wycelowane w niego pistolety, pobiegÂł schodami na gĂłrĂŞ. Kiedy biegÂł, Troy i Keith otworzyli do niego ogieĂą, lecz kaÂżdy strzaÂł pudÂłowaÂł. Troy i Keith pobiegli za Jeff'em. Kiedy wystrzelili ostatnie naboje, Jeff skradajÂąc siĂŞ, wszedÂł do Âłazienki. ChwyciÂł stojak na rĂŞcznik i wyrwaÂł go ze Âściany. Do Âłazienki wtarli Troy i Keith z noÂżami w dÂłoniach.

Troy podbieg³ z no¿em do Jeffa, który uderzy³ go stojakiem na rêcznik w twarz. Troy bezw³adnie opad³ na ziemiê, wiêc zostali tylko Jeff i Keith. Keith by³ bardziej zwinny, wiêc kiedy Jeff wymachiwa³ stojakiem, Keith wyrzuci³ nó¿ i chwyci³ Jeffa za szyjê. I rzuci³ nim o œcianê. Z górnej pó³ki spad³ na nich wybielacz. Pali³ ich obu i obaj zaczêli krzyczeÌ. Jeff wytar³ oczy najlepiej jak móg³. Kiedy Keith jeszcze krzycza³ z bólu, Jeff wzi¹³ z powrotem do rêki stojak na rêczniki. Celnie rozwali³ metalowym stojakiem g³owê Keith'owi. Kiedy Keith ju¿ le¿a³ zakrwawiony na ziemi, towarzyszy³ mu z³owieszczy uœmiech.

"Co w tym takiego œmiesznego?!" zapyta³ Jeff. Keith wyci¹gn¹³ zapalniczkê i w³¹czy³ j¹. "To," powiedzia³, "¿e jesteœ pokryty wybielaczem i alkoholem.". Jeff szeroko otworzy³ oczy ze zdziwienia, a Keith rzuci³ na niego zapalniczkê. Alkohol i wybielacz w kontakcie z ogniem wybuch³y. Gdy alkohol zwêgli³ jego skórê, wybielacz j¹ wybieli³. Próbowa³ siê ugasiÌ, lecz nic nie pomaga³o. Jeff dar³ siê w niebog³osy. Alkohol sprawi³, ¿e by³ chodz¹cym p³omieniem. Wyszed³ na korytarz i spad³ ze schodów. Wszyscy krzyczeli, gdy zobaczyli Jeff'a, ledwo ¿ywego, p³on¹cego cz³owieka. Ostatni¹ rzecz¹, jak¹ zobaczy³, by³a jego matka, która próbowa³a go ugasiÌ. Wtedy straci³ przytomnoœÌ.


Kiedy Jeff siê obudzi³, poczu³, ¿e ma banda¿e na twarzy. Nic nie widzia³, ale czu³, ¿e ma je równie¿ na ramieniu i szwy na ca³ym ciele. Próbowa³ wstaÌ, lecz uœwiadomi³ sobie, ¿e ma w ramieniu jak¹œ rurkê. Wtedy przybieg³a pielêgniarka.

"Myœlê, ¿e jeszcze nie powinieneœ wstawaÌ." Powiedzia³a, k³ad¹c go z powrotem na ³ó¿ku i poprawiaj¹c rurkê w jego ramieniu. Jeff usiad³. Nic nie widzia³. Kompletnie nie wiedzia³, gdzie jest. Po d³ugich godzinach us³ysza³ swoj¹ matkê.

"Kochanie, jak siĂŞ czujesz?" zapytaÂła. Jeff nie mĂłgÂł odpowiedzieĂŚ. Jego twarz byÂła zakryta bandaÂżami, wiĂŞc nie mĂłgÂł w ogĂłle mĂłwiĂŚ. "Kotku, mam wspaniaÂłe wieÂści. Po tym wszystkim policja uznaÂła za winnego Randy’ego i powiedziaÂła, Âże zwolni Liu". Jeff wstaÂł jak najszybciej potrafiÂł, lecz przypomniaÂł sobie, o rurce w jego ramieniu. "Liu wyjdzie jutro, bĂŞdziecie mogli znowu byĂŚ razem.".

Matka Jeff'a uÂścisnĂŞÂła go i poÂżegnaÂła siĂŞ. Przez nastĂŞpne tygodnie Jeff byÂł odwiedzany przez rodzinĂŞ.

W koĂącu nadszedÂł ten dzieĂą. DzieĂą zdejmowania bandaÂży. Jego rodzina niecierpliwiÂła siĂŞ. Czekali aÂż doktor usunie ostatni bandaÂż zakrywajÂący jego twarz.

"Miejmy nadziejĂŞ, Âże to bĂŞdzie Âładnie wyglÂądaĂŚ." powiedziaÂł doktor, ÂściÂągajÂąc bandaÂż z twarzy Jeff'a.

Matka Jeffa krzyknĂŞÂła na widok jego twarzy, a Liu z ojcem patrzyli z obrzydzeniem.

"C-co siê sta³o z moj¹ twarz¹?" zapyta³ Jeff, po czym wyskoczy³ z ³ó¿ka i pobieg³ do ³azienki. Spojrza³ w lustro i zobaczy³, dlaczego rodzina tak zareagowa³a. Jego twarz by³a... okropna. Jego usta by³y spalone do g³êbokiej czerwieni, jego twarz zmieni³a kolor na czyst¹ biel, a jego w³osy zmieni³y kolor z br¹zu na krucz¹ czerù. Powoli dotkn¹³ rêk¹ swojej twarzy. By³a teraz szorstka. Spojrza³ na swoj¹ rodzinê, a potem znowu w lustro.

"Jeff..." powiedziaÂł Liu. "Ona wcale nie jest taka zÂła...".

"Nie jest taka z³a?!" zapyta³ Jeff. "Ona jest perfekcyjna!". Jego rodzina by³a zaskoczona, a Jeff zacz¹³ siê g³oœno œmiaÌ. Jego rodzina zauwa¿y³a, ¿e jego lewe oko i rêka drga³y.

"Uh... Jeff, dobrze siĂŞ czujesz?".

"Dobrze?! Nigdy nie czuÂłem siĂŞ taki szczĂŞÂśliwy! Ha ha ha ha haaaaaaa! SpĂłjrzcie na mnie! Ta twarz pasuje do mnie idealnie!". Nie mĂłgÂł przestaĂŚ siĂŞ ÂśmiaĂŚ. PogÂładziÂł znowu swojÂą twarz i spojrzaÂł w lustro. Co to spowodowaÂło? WiĂŞc, pamiĂŞtasz jak Jeff i Randy walczyli? CoÂś w jego umyÂśle, w jego psychice, pĂŞkÂło. On teraz byÂł tylko szalonÂą maszynÂą do zabijania, lecz jego rodzina jeszcze o tym nie wiedziaÂła.

"Doktorze," zapytaÂła mama Jeffa. "czy mĂłj syn ma... No wie pan... w porzÂądku w gÂłowie?".

"Tak, to jest typowy objaw dla pacjentów, którym podaliœmy tak du¿¹ iloœÌ œrodków przeciwbólowych. Jeœli po paru tygodniach nic siê nie zmieni, zrobimy mu test psychologiczny.".

"Dobrze, dziĂŞkuje doktorze.”. Matka Jeffa spojrzaÂła na niego „Jeff, kotku, wracamy do domu.".

Jeff oderwaÂł twarz od lustra. Jego twarz dalej miaÂła ten straszny uÂśmiech. "Dobrze mamo. Ha ha haaaaaaaa!". Matka spojrzaÂła na niego i wziĂŞÂła za ramiona i poszÂła z nim po ubrania.

„To ubrania, w ktĂłrych przyszedÂłeÂś.” powiedziaÂła pielĂŞgniarka z recepcji. Matka Jeffa spojrzaÂła na czarne, dresowe spodnie i bia³¹ bluzĂŞ z kapturem, ktĂłre miaÂł na sobie jej syn. Teraz byÂły czyste. Nie byÂło na nich krwi, a dziury byÂły zaszyte. Mama Jeff’a wrĂłciÂła do pokoju i podaÂła mu ubrania. Potem wszyscy wyszli, nie wiedzÂąc, Âże to ostatni dzieĂą ich Âżycia.


PóŸniej tej nocy matkê Jeff'a obudzi³ dŸwiêk dochodz¹cy z ³azienki. Tym dŸwiêkiem by³ p³acz. Powoli wesz³a do ³azienki, aby zobaczyÌ co siê dzieje. Ujrza³a potworny widok. Jeff trzyma³ nó¿ i wycina³ uœmiech na jego policzkach.

"Jeff, co ty robisz?" zapytaÂła.

Jeff spojrza³ na matkê "Mamusiu, nie mog³em siê ci¹gle uœmiechaÌ. To po chwili bola³o. Ale teraz mogê siê uœmiechaÌ wiecznie.". Matka Jeffa zobaczy³a jego oczy, okr¹¿one w czerni.

"Jeff, twoje oczy!". Jego oczy wygl¹da³y, jakby nie mia³y siê nigdy zamkn¹Ì.

"Nie mogÂłem widzieĂŚ mojej twarzy. Moje oczy zamykaÂły siĂŞ ze zmĂŞczenia, wiĂŞc spaliÂłem swoje powieki, wiĂŞc teraz bĂŞdĂŞ mĂłgÂł wiecznie widzieĂŚ siebie, mojÂą nowÂą twarz". Jego matka powoli zaczĂŞÂła siĂŞ wycofywaĂŚ, widzÂąc, Âże jej syn postradaÂł zmysÂły. "Co siĂŞ staÂło, mamusiu? CzyÂż nie jestem piĂŞkny?!".

"JesteÂś synku.” powiedziaÂła. „ P-pozwĂłl mi pĂłjœÌ do tatusia, Âżeby mĂłgÂł zobaczyĂŚ twojÂą nowÂą twarz.". Matka wbiegÂła do sypialni, budzÂąc ojca. "Kotku, weÂź broĂą. Nasz...". ZaniemĂłwiÂła, gdy zobaczyÂła w progu Jeff'a trzymajÂącego nó¿.

"Mamusiu. OkÂłamaÂłaÂś mnie.". To ostatnie sÂłowa jakie usÂłyszeli, zanim Jeff ruszyÂł na nich i zadÂźgaÂł.


Liu obudzi³ siê od tych dŸwiêków. Nie s³ysza³ nic wiêcej, wiêc zamkn¹³ oczy i próbowa³ zasn¹Ì, lecz ogarnê³o go dziwne uczucie, ¿e ktoœ go obserwuje. Kiedy siê obróci³, Jeff zatka³ jego usta rêk¹. Jeff powoli wyci¹gn¹³ nó¿, gotowy poder¿n¹Ì mu gard³o. Liu próbowa³ siê wyrwaÌ.


"Ciiiiiiiiii, idÂź spaĂŚ." powiedziaÂł Jeff.